SİYAH...

Yağmurun ilk defa üzerine yağdığını hissediyordu insanlığının hatıratında. Derisinin siyah olduğunu unutmuş özgürlüğüne kavuşmuştu gün doğumunda, yeniden doğuyordu o gün ve günbatımı ona siyahlığını andırmıyordu artık! Karanlık, kötülük, korkulan…

Şeytan, avuçlarının içi kadar siyahtı kitapsız her sabah aynaya baktığı yüzünde. Ve bugün yani yağmuru hissettiği gün, yani yine siyah olarak doğduğu gün… Siyahlık şeytanlık değildi artık, hatmettiği ‘sözlük’ öyle diyordu çünkü!

Yağmur gözlerine değiyordu. Her beyazın gözlerine değdiği gibi…

Çocukluğunda zoraki götürüldüğü kilisenin duvarlarında, resmedilmiş “Yüce İsa!” ikonu yani iyiler beyaz ve kötüler siyahtı ve hey sen lanet olası… Kim bilir?!

Hakikatte, belki de İsa bir “zenciydi!”; Annesi “zenci” ve Cebrail melek…

/Ey mahpusta yatan, çık dışarı ve uyar. Yağmuru hissettiğin gibi hissettir kavmine, cesaretini yitirme ve çakma Muhammed’e** dikkat et!/

Bir sabah yine uyandı. Her sabah uyanırdı zaten. Ama o sabah gözlerini dünyaya açmak ile birlikte, yüreğin onca zamandır ters giden bir takım eşhasın farkına vardırmaktan kayıramadı artık. Kaçmak istedi. Hira’dan iner gibi… Mahpustan çıkar gibi… Kızıldeniz’den geçer gibi…

yorganına sarılmak

yanmak

yıkılmak

yılmak… git ve gel!

Uçurumun kenarında bir hayattı tüm yaşamı boyunca. Neyse ki korkulan olmadı sonu merak uyandıran her film gibi. Az-biraz imanın tadıyla hakikat bildiği şeyin hakikatin merkezinde yanıldığının farkına vardı da cesaretini yeniden yine topladı! Hakikatin haklılığıyla halkına haykırdığı yine bir gün hakkın karşıtlarınca haklanacağını umdu. Umduğunu da buldu sonunda! Şimdi yağmur yerine üzerine yağan kurşunlara sırıtıyor. Çıldırtıyor pislikleri, “Harlem zencisi” ümmetin incisi; beyaz dişlerinde…

bir yaşamın geçmişi kısmen benzerlikler taşır;

gönlün arzusu odur ki geleceği aynı olsun…

lanet olsun adamım, aramızdaki tek fark rengimiz

ve şimdi sen şehid, Suriye şahid…

21.Şubat.2015

Şubat, Her Müslüman'ın Yüreğinde / Ahmet Maruf Demir