Yağmurun ilk defa üzerine yağdığını hissediyordu insanlığının hatıratında. Derisinin siyah olduğunu unutmuştu. Özgürlüğüne kavuşmuştu artık o gün doğumunda. Yeniden doğmuştu o gün. Ve gün batımı ise artık siyahlığını andırmıyordu. Siyah; karanlık, kötülük, korkulan olmaktan çıkıyordu.
Şeytan, avuçlarının içi kadar siyahtı daha önce kitapsız her sabah aynaya baktığında. Yağmuru hissettiği bugün ise yani yine siyah olarak uyandığı bugün ise siyahlık şeytanlık değildi. Çünkü hatmettiği sözlük öyle diyordu.
Yağmur gözlerine değiyordu. Her beyazın gözlerine değdiği gibi!
Çocukluğunda zoraki götürüldüğü kilisenin duvarında resmedilmiş ‘Yüce İsa’ ikonu bile beyazdı. Yani iyiler beyaz, kötüler siyahtı. “Ve sen, hey lanet olası aşağılık pis köpek! Nereden biliyorsun? Belki de hakikatte İsa bir zenciydi. Annesi de “hizmetli” ve Cebrail melek...”
/ Ey, mahpusta yatan! Çık dışarı ve uyar. Kendin hissettiğin gibi sen de yağmuru hissettir kavmine. Cesaretini yitirme. Çakma Muhammed’e ise dikkat et. /
Bir sabah yine uyandı. Sabahlar uyanmak içindi zaten. Fakat o sabah gözlerini dünyaya açmak ile beraber yüreğini de açtı. Onca zamandır hakikate ters giden birtakım eşhasın farkına varmaktan bu kez kendini kayıramadı. Kaçmak istemişti. Hira’ya çıkar gibi. Mahpusa girer gibi. Kızıldeniz’den geçer gibi.
Yorganına sarılmak, yanmak, yıkılmak, yılmak… Git ve geller!
Tüm yaşamı boyunca hep uçurumun kenarındaydı. Neyse ki bu kez korkulan olmadı. Aldığı imanın tadıyla hakikat bildiği şeyin hakikat olmadığının farkına vardı da cesaretini yeniden topladı.
Hakikatin haklılığıyla halkına haykırdığını ve yine bir gün hakkın karşıtlarınca haklanacağını her zaman da umdu. Sonunda umduğunu da buldu.
Şimdi yağmur yerine üzerine yağan kurşunlara sırıtıyor. Çıldırtıyor pislikleri. Harlem’in Zencisi. Ümmetin incisi.
Ahmet Maruf Demir
Not: Daha Önce "Şubat Her Müslümanın Yüreğinde" Başlığı Altında Yazdığımız Şubat Şehitlerimizi; Nasipse Yakında Çıkacak Olan, 'Ve Allah İnsan İle Konuştu' Kitabımıza da Aldık!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder