Günümüzde belki de birçok sorunun temelinde yaptığımız işlerde ölçüyü tutturamayışımız yatıyor. Çok yiyor, çok içiyor, çok uyuyor ve çok konuşuyoruz. Yaptığımız her işte aşırıya kaçıyoruz.
-Ümmetin hali ortadayken-
Suriye, Mısır başta olmak üzere ümmet coğrafyasının birçok köşesinde kardeşlerimiz açlıktan ölürken, öldürülürken... Zalim güçler tarafından acımasızca işkenceye uğrayıp, tecavüz edilip, katledilirken... Gençlerimiz, çocuklarımız dinden imandan bihaber yaşarken; hayatımızda her şey yolunda!
Hala umursamadan gülüp eğlenebiliyoruz. Ümmetin derdiyle dertlenemiyoruz, dertlenmiyoruz.
-Çünkü dünyaya aşırı bağlıyız-
Din, seküler bir hale büründü. Sekülerizm ise din haline geldi. Hayatımız da Müslümanlığımız da sadece kendimize!
Oysa peygamberimiz Hz. Muhammed (sav): "Ruhbanlık bize emredilmedi" diye buyuruyor. Ne materyalistlerin, benim krallığım sadece bu dünyadadır; ne de ruhbanlıkta olduğu gibi benim krallığım bu dünyaya ait değildir; düşünce yapılarının, anlayışlarının İslam da yeri yoktur.
İslam bu ikisi arasında vasat bir yol izler. "Rabbimiz! Bize hem bu dünyada da iyilik ver. Hem de ahirette de iyilik ver" ayeti ise bunun en somut delilidir.
Bizler hayatımızın her alanında ölçülü davranmalıyız. Öncelikle, sadece beş temel şartı yerine getirerek ya da gece gündüz münzevi bir şekilde ibadet ederek cenneti kazanacağımız düşüncesinden vazgeçmeliyiz.
Bol bol Kuran okumalıyız. Okuduğumuzu ise anlamalıyız. En önemlisi anladığımızı yaşamalıyız. Bunu yaparken de yaşayan/yürüyen Kuran olan ve bizler için "Andolsun ki; sizin için Rasulullah'ta güzel bir örnek vardır." ayetinin pratiği olan peygamberimizi rol-model almalıyız.
Doğru bir hadis ve sünnet anlayışı geliştirmeliyiz. Her birimizin bir Peygamber varisi olduğunu unutmamalıyız. Böylece tebliğ görevimizi de hakkıyla yerine getirmeliyiz.
Üşenmemeliyiz. Tembellik etmemeliyiz. Korkmamalı ve inandığımız davanın eri olmalıyız.
"İnsanları Allah'a çağıran, salih amelde bulunan ve şüphesiz ben Allah'a teslim olanlardanım diyenden daha doğru sözlü kimdir?" Diye buyuruyor Allah!
O zaman niye duruyoruz ki; kalkıp ve uyarmamız gerekirken. O zaman niye duruyorsun ki; kalkıp ve uyarman gerekirken.
Ruken Bozkuş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder